دانلود کتاب آشنایی با دریدا اثر پل استراترن

من هیچ چیز را به اندازه ی خود به یاد آوردن و خاطره دوست ندارم.» این جمله را ژاک دریدا به سال ۱۹۸۴ در یادمان دوست نزدیکاش، پل دومان فیلسوف، که به تازگی مرده بود، نوشت. دریدا در عین حال اعتراف کرد که «من هیچ گاه نفهمیدم یک داستان را چه گونه باید تعریف کنم.» این دو گزاره، از نظر نویسندهی آنها، به هیچ وجه ناهمساز نیستند. چنان که او دربارهی خود گفته است: «او دقیقا به این دلیل روایت را از دست میدهد که خاطره را نگاه می دارد.» تصویر ذهنی، با گنجانده شدن در داستانی که به ناگزیر خوانش پذیری اش را محو و تأویل را ایجاب می کند، «خوانش پذیر» می ماند. تا اینجا مشکلی نیست. اما شگفت زده خواهیم شد وقتی ببینیم یادمان مذکور نه دربردارندهی تصویری از دوست او است و نه مطلقا حاوی هیچ خاطرهای از او. بدیهی است که حتا نشانه ای از داستانی دربارهی او هم در بین نیست و این وضعی است که تأویل را تحمیل می کند. با این همه، به گونه ای ناسازه وار، کل این به اصطلاح یادمان صرف تأویل دست آوردهای فکری دوست او شده است. دربدا، به قول…..