بسم الله الرّحمن الرّحیم حمد و آفرین جهان آفرین را که در تدبیر کاینات إحسان و اتقان«۱» ظاهر گردانید، و آسمان و زمین را بر مقتضى حق و حکمت بیافرید، و از أبر تند باران خوشگوار فرستاد، و انواع حیوان و نبات را به آن نشو و نما داد، و أرزاق و أقوات را تقدیر فرمود، و قواى حیوانات به ابدال از انحلال صیانت نمود، و طعام طیّب و غذاى حلال را پیدا آورد و بر طاعات و صالحات اعمال بدان اعانت کرد.
و درود بر سید انبیا محمد مصطفى که آیات وى ظاهر است و معجزات وى باهر، و بر اهل بیت و یاران او، درودى که بر تعاقب لیالى توالى آن بیفزاید و بر ترادف ایام تضاعف آن ظاهر شود.
بدان که مقصود ارباب الباب لقاى رب الارباب است در دار ثواب، و رسیدن بدان مقصود شریف و مطلوب منیف«۲» میسر نشود مگر به إحراز علم و عمل، و مواظبت علم و مداومت عمل تمشیت نپذیرد مگر به صحت تن، و صحت و سلامت صافى نماند مگر به قوّت طعام و تناول آن به اندازه حاجت بر تکرر ایام. و از این روى بعضى از سلف صالح گفتهاند که تناول طعام از دین است. و رب العالمین که اصدق القائلین است بدین معنى تنبیه فرموده است و گفته: کُلُوا من الطَّیِّباتِ وَ اعْمَلُوا صالِحاً«۳». و هر که بر تناول طعام براى آن اقدام نماید که قواعد علم و عمل را احکام کند و بر تقوى افزاید، باید که نفس خود را مهمل نگذارد، تا همچون ستور در مرغزار…..