دانلود کتاب توبه در ایران باستان اثر دکتر جهانگیر فکری ارشاد

لحظه ای خاص توفیق توبه و بازگشت به سوی حق تعالی نصیب انسان می گردد. در آن هنگامی که روح از خواب غفلت بیدار می شود، انسان نادم شرمنده از فعل مذمومی که انجام داده است، به درگاه خداوند روی می آورد و ضمن طلب مغفرت با خدای خود عهد میبندد که از گناهی که مرتکب شده است، تبرا جوید و در آینده به همه حقوق خالق قیام نماید. توبه، آن طور که گفته شده «اول پشیمانی در دل است، پس عذر بر زبان، پس بریدن از بدی و بدان» (میبدی، ۳۹ ۱۳۳۱، ج ۲، ص ۴۵۲). به طوری که تاریخ ادیان مختلف نشان می دهد، توبه و انابت از دیرباز در همه ادیان مرسوم و معمول بوده و برای آرامش روح در هر دو جهان توصیه شده است. اصولا توبه را پشیمانی انسان از فعلی دانسته اند که مخلوق بر اثر غفلت مرتکب شده و چون به گناه بودن آن فعل واقف گشته است، با عزم به این که در صورت توانایی بدان گناه باز نخواهد گشت، اقدام به توبه می نماید (مصاحب، ۷۴
۱۳۴۵، ج ۳، ص ۶۷۷). روی آوردن به خالق گاه به جهت ترس از آفریدگار است که توبه انابت را ایجاب می کند و گاه به علت شرم از خداوند است که مخلوق توبه استجابت را بر خود واجب می بیند. به همین دلیل است که برخی مقام انابت را برتر از مقام توبه دانسته اند (میبدی، ۳۹ – ۱۳۳۱، ج ۱۰، ص ۱۶۴) زیرا انابت بازگشت بنده است به سوی حق از طریق دل و همت ، در حالی که توبه بازگشت بنده است از معصیت به سوی اطاعت، به هر تقدیر از قدیم الایام پوزش از گناه وسیله ای بوده است تا انسان…..