دانلود مقاله نگاهی به قیام مختار اثر تهماسب طالبی

پس از مرگ یزید در سال ۶۴هجری، پسرش معاویه ی دوم به خلافت نشست. او به نکوهش گذشتگان اموی پرداخت، طغیان جدش معاویه علیه خلیفه ی برحق، علی (ع) را زشت شمرد و از رفتار ناپسندیده ی پدرش در قتل و کشتار خاندان پیامبر و شکستن حرمت مکه ابراز تاسف کرد. او که از شدت اندوه دائم می گریست، مدتی بعد استعفا داد . به خانه ی خویش رفت و میان مردم نیامد تا بمرد. بعضی کسان گفتند، «زهر به او خورانیدند و برخی دیگر گفتند، ضربتش زدند.» [طبری، ۱۳۶۲، ج۷: ۳۱۸۵] . پس از درگذشت او ، روزگار فتنه آغاز شد [ابن طقطقی، ۱۳۶۷ : ۱۶۴] و درگیری های قومی و نژادی نهفته در میان بنی امیه را بار دیگر از نو احیا کرد.
پس از جنگ هایی ، در نهایت بنی امیه مروان بن حکم را به خلافت برگزیدند. [حسن، ۱۳۷۱، ج ۲۹
: ۲ ] . در مرج الراهط » جنگی با ضحاک بن قیس انجام داد که به کشته شدن او منتهی شد. افتح مرج الراهط گرچه از یک طرف باعث استقرار قدرت بنی امیه گردید، از طرف دیگر موجب افزایش عداوت و کینه ی قبایل قیس و کلب شد و چنان جنگ های خونینی پدید آورد که هستی سیاسی اموی
است به مخاطره افکنده [بروکلمان، ۱۳۶۴ : ۱۱۰] مروان پس از آن که بار دیگر از مردم بیعت گرفت، برای تصرف مملکت از دست رفته همت گماشت و بقیه ی شام و مصر را متصرف شد و رسما جای خاندان معاویه را گرفت.
در این دوران به اصطلاح فترت، سه واقعه ارکان دولت امویان را لرزاند : قیام توابین در کوفه، جنبش مختار در عراق ، و شورش عبدالله بن زبیر در حجاز . همچنین در این سال (۶۴) شیعیان در کوفه به جنبش در آمدند و وعده نهادند که به سال ۶۵، برای حرکت به سوی شام و نیز خونخواهی حسین، در نخیله فراهم آیند و در این باب نامه نوشتند» [طبری، ۱۳۶۲، ج ۳۱۷۹
: ۷ ] در هر صورت، قیام این گروه صورت گرفت و عبیدالله بن زیاد با آنان جنگید. سلیمان بن صرد کشته شد و یارانش فرار کردند و بعدا به مختار بن ابی عبیده ی ثقفی پیوستند و به همراه او ، به خونخواهی از قاتلان حسین (ع) برخاستند.
اما عبدالله بن زبیر از کسانی بود که با یزید بیعت نکرد. بنی امیه او را خطر بزرگی در برابر خویش می دید؛ چرا که او مکه را پایگاه خود ساخته بود و از همان ابتدای سلطنت یزید، با او سر ناسازگاری گذاشته بود…..