دانلود کتاب اهمیت اسب و تزئینات آن در ایران باستان (۲)

ایرانیان به شاخه ای از مردم آریایی نژاد منسوبند که در هزاره سوم و دوم پیش از میلاد مسیح در سرزمینهایی که امروزه ، ایران و هند و ترکستان شرقی و اروپای غربی نامیده می شود نشیمن گرفته زبان آریایی یا هند و ژرمنی را در این سرزمینها پراکنده ساختند. آریاییانی که به سرزمین ایران در آمده بودند، خود بچند تیره بزرگ بنام اماد، پارس، پارت و سکایی تقسیم میشدند. هر یک از این تیره ها پس از جنگ و چیره در آمدن بر بومیان شهرها و دیه ها و کشتزارهای ایشان را از چنگشان به در آورده، مردمش را زیر دست گردانیدند و برای همیشه در آن سرزمینها نشیمن گرفتند. مادها سوی غرب و شمال غربی ایران را برگزیده نام خود را بر روی آن سرزمین نهادند . پارتها سوی مشرق و شمال شرقی را برگزیدند و سرزمینشان را به نام خود خواندند. سکاها در جاهای گوناگون از جمله کرانه های شمالی دریای خزر و قفقاز و سیستان پراکنده شدند و نام خود را به سرزمین اخیر دادند. پارسیان در مهاجرت خود ، نخست در غرب و جنوب دریاچه ارومیه (رضائیه )جایگزین شده سپس در حدود ۷۰۰ پیش از میلاد در پارسوماش یعنی در حدود کوههای فرعی سلسله جبال بختیاری در مشرق شوشتر و پیرامون مسجد سلیمان کنونی بار انداختند و در همین سرزمین بود که شاخه های کوچک تیره پارسی با رهبری و راهنمایی هخامنش فرمانروایی کوچکی را که مقدر بود روزی شاهنشاهی بزرگی گردیده ، سرتاسر آسیای غربی و بخشی از آفریقا را فرا گیرد بنیاد نهادند و سپس با سود جستن از گرفتاری و جنگهای آشور و ایلام ، قلمرو فرمانروایی خود را گسترش دادند . چیش پیش (۶۷۵-۶۴۰ ق. م) فرزند «هخامنش» که با به دست آوردن بخشی از ایلام عنوان پادشاه شهر انشان را یافته بود، سرزمین مزبور را تا شمال شرقی پارسوماش متصرف شده قلمرو فرمانروایی خود را بزرگتر ساخت . گر چه این فرمانروایی نوبنیاد، با به دست…..