متن حاضر، ترجمه کهن فارسی از اثر بی نظیر ادب عربی یعنی مقامات حریری می باشد. بطور کلی در اواخر قرن چهارم، نوعی از انواع و آثار منثور عربی که در واقع ادامه آثار منثور مصنوع و متکلف بود، با شکل و محتوای خاصی بین نویسندگان رایج گردید که اصطلاحا فن مقامه نامیده شد. اگر چه این فن در واقع با «ابن درید» و «ابن فارس» آغاز گردید، ولیکن بمعنای اصطلاحی و شکل یافته، بوسیله « بدیع الزمان همدانی» و «حریری» ادامه یافت. می توان علل و دلایل عمده رواج این نوع از انواع ادبی را، علاقه مردم آن دوره به مطالعه آثار مصنوع و متکلف و احیانا حمایت خلفاء و وزراء از اینگونه نویسندگان و از همه مهمتر تأثیر عبارات مسجع در شنونده جهت نیل به مقاصد و خواسته ها، ذکر نمود. بدیهی است افراط در بکار بردن صنایع لفظی و معنوی و رعایت سجع و تکلف در آن و استعمال نوادر لغات و ترکیبات دور از ذهن، بتدریج موضوع را تحت الشعاع قرار داده و آن را محدودتر می ساخت…..
به درخواست ناشر این کتاب حذف گردید.