دانلود کتاب شاهنامه فردوسی جلد دوم اثر فریدون جنیدی

دریم تأهماهنگ است، افزاینده را رای بر آن بوده است که بگوید: از آن اندیشه (ناخوش) خشنود باشد.» ۲- بسا اندیشه ناخوش که خردمندان را از آن آگاهی نیست و دارنده آن اندیشه ها نیز در نزد مردمان چلیپا نمی شود. ۳- در لت نخست اکس، و در لت دویم «توه همخوان نیستند. ۴- «داد بر جای مانده؟ داده را می باید، دروان بودن. ۵ – کنش « پسندد، با «پسندیده گشت، همخوان نیست.
۶- از پیش گفت رج های ۱۵و ۷۹۱۴ است. ۲ – داستان کهن، همواره کهن است و نو نمی شود. ۸- این گفتار بگونه ای زیباتر، از سوی فردوسی چنین سروده شده است:
همی خواهم از داور یک خدای که چندان بگبنی بمانم بپای
که این نامه شهریاران پیش درآرم بدین، خوب گفتار خویش – افزاینده را رای آن بوده است که بگوید به پنجاه و هشت سالگی رسیده ام، اما سخن وی ناهموار است این مرد پنجاه و هشت، و چه را بنمود؟… اینجا شاید افزودن… بنمود سوار، بنمود دیوار، بنمود گردو…!! در برخی نمونه ها «پیمود، آمده است، و بر این بنیاد می توان گفتن پیمود پنجاه و هشت جام… پنجاه و هشت فرسنگ… سخن پایان ندارد ۱۰ – یک: «همی» نادرست است. دو: آز» را بگفتارهای پیشین پیوند نیست. سه:لت دویم در همریخته. ۱۱ – افزاینده، در رج دویم پیشین، نه چنین گفته بود ۱۲ – آنکس که می گوید، اسخنگوی، نیز هست… و خردمند، را، با جهانجوی فرسنگها جداییست…..