کتاب می خواهم بمیرم ولی دوست دارم دوکبوکی بخورم روایتی واقعی از زندگی بک سهی را در خود جای داده که برخلاف تصور و پیش بینی او با استقبالی کم نظیر روبه رو شده و به چندین زبان زنده ی دنیا ترجمه شده است.
این اثر بازخوانی جلسات روان درمانی نویسنده برای درمان بیماری افسرده خویی یا اختلال افسردگی مداوم است که در آن فرد حالتی از افسردگی مدام و سبک را تجربه می کند. حالتی که به ویرانی نمی رسد اما احساس خوشحالی هم وجود ندارد و هم زمان دو حس ضدونقیض در وجود انسان جولان می دهد.
بک سهی تجربه ای از احساسات درونی و جلسات درمانی خود را با دیگران به اشتراک گذاشته تا کسانی که همچون او حالت هایی این چنینی را تجربه می کنند دریابند که در دنیا تنها نیستند، دریابند که افراد بسیاری همانند آن ها از درون رنج می کشند اما در ظاهر خوشحال به نظر می آیند. او قسمت تاریک درونش را همچون قسمت روشن آن به تماشا گذاشته و این فرصت را به خواننده داده تا با او در جلساتش شرکت کند و از آنچه بین او و روان پزشکش رخ داده آگاه شود.
در بخشی از کتاب می خواهم بمیرم ولی دوست دارم دوکبوکی بخورم می خوانیم:
روانپزشک: «خب، چه کمکی از دستم بر میاد؟»
من: «راستش فکر می کنم یکم افسرده ام. لازمه وارد جزئیاتش بشم؟»
چرا در بیان احساساتمان صادق نیستیم؟ آیا دلیلش این است که از زندگی کردن بسیار خسته هستیم، و وقت نداریم احساساتمان را با دیگران به اشتراک بگذاریم؟ همیشه دلم می خواست افرادی را که احساسی شبیه من دارند پیدا کنم. بنابراین تصمیم گرفتم به جای اینکه بیهوده دنبالشان بگردم، کاری کنم آن ها بتوانند دنبالم بگردند ــ دستم را بالا بگیرم و فریاد بزنم: من اینجا هستم، به این امید که یک نفر من را ببیند، برایم دست تکان دهد، خودش را در من پیدا کند، به من نزدیک شود، و بتوانیم در کنار هم به آرامش برسیم.
اولین خودبازبینی ام چه زمانی شروع شد؟ ایمیل هایم را زیرورو می کردم که به ایمیلی برخوردم مربوط به ده سال پیش. می گویند وقتی بیش از حد آسیب ببینیم به جای درمان زخم هایمان سعی می کنیم آن ها را فراموش کنیم. این اتفاق برای من هم افتاده بود، چون یادم نمی آمد در این ایمیل چه چیزی را توصیف کرده بودم.
از زمان تولد مبتلا به اگزما بودم. در آن زمان اگزما مانند حالا رایج نبود. بنابراین دکترها تشخیص اشتباه می دادند و آن را یک خارش گذرا تلقی می کردند. سال ها طول کشید تا توانستند تشخیص درست دهند.
چروک های کنار بازو و پاهایم و همچنین دور چشمانم معمولا در اثر خشکی قرمز بود. هرازگاهی همکلاسی هایم من را مسخره می کردند و می گفتند: «چرا پوستت این شکلیه؟ حال آدم رو بهم می زنی.»
در دبیرستان من و دوستانم عضو یک گروه آنلاین بودیم. یک بار اعضای اصلی گروه که آن ها را نمی شناختم، بحثشان را به من اختصاص داده بودند و تحقیرم می کردند. تک تک جمله هایشان را به یاد ندارم اما حرف هایی شبیه این بود که: «صورتش نشون نمیده اما اندامش چاقه.» یا «بیشتر باید خودت رو بشوری، مخصوصا آرنج هات رو، چون سیاه و حال به هم زن شدن.» و از این قبیل حرف ها. از این که این گونه ظاهرم را قضاوت می کردند کارد به استخوانم رسیده بود.
آن دوران از حافظه خودآگاهم پاک شد، اما از آنجا که عادت دارم هرشب آرنج هایم را بسابم و در طول روز هزاران بار در آینه به خودم نگاه کنم تا ببینم چیزی روی صورتم نباشد، نشان می دهد که خاطراتم در ضمیر ناخودآگاهم جا مانده است. همیشه نگرانم که در نظر دیگران چگونه به چشم می آیم. این خودبازبینی من را تا حدی رسانده است که صدای خودم را ضبط می کنم تا ببینم چگونه حرف زده ام. هیچ چیز بیشتر از این من را نمی ترساند که بفهمم وقتی رنج می کشم، کسی مسخره ام کند.
