مجتبی مینوی یکی از برجسته‌ترین ادیبان، پژوهشگران و مترجمان ایرانی بود که با کارهای ارزشمندش در حوزه ادبیات پارسی، تاریخ و تصحیح متون کهن، نقش مهمی در فرهنگ ایران ایفا کرد. او در تهران به دنیا آمد و پس از تحصیل در مدرسه دارالفنون، برای ادامه تحصیل به اروپا رفت و در انگلستان و فرانسه به مطالعه ادبیات و تاریخ پرداخت.

مینوی به خاطر تصحیح و ویرایش متون کهن پارسی، از جمله کلیله و دمنه و ویس و رامین، شهرت دارد. او با دقت علمی و دانش عمیق، این آثار را برای نسل‌های جدید قابل دسترس کرد. همچنین، تألیفات و مقالات او در زمینه تاریخ و ادبیات ایران، مانند تاریخ و فرهنگ و نوشته‌هایش درباره فردوسی و شاهنامه، از منابع مهم پژوهش‌های ادبی محسوب می‌شوند. مینوی به عنوان مترجم نیز فعال بود و آثاری از ادبیات غرب، از جمله نمایشنامه‌های شکسپیر، را به فارسی برگرداند.

او سال‌ها در دانشگاه تهران تدریس کرد و با تأسیس کتابخانه دانشکده ادبیات، به گسترش فرهنگ کتاب‌خوانی کمک کرد. مینوی با نثری روان و نگاهی نقادانه، به حفظ و ترویج میراث فرهنگی ایران پایبند بود. او در سال ۱۳۵۵ در تهران درگذشت، اما آثارش همچنان مرجعی ارزشمند برای پژوهشگران ادبیات و تاریخ ایران است.