کتاب شاید حرف آخر مجموعه مقالات مسعود بهنود در عصر آزادگان، گوناگون و آدینه است. مولف در ابتدای شاید حرف آخر نوشته: بیشتر مجامع عالم می کوشند تا نسل جوان خود را از تندروی و افراط دور کنند، به هر وسیله متوسل می شوند از هنر، ورزش، سرگرمی سازی و … که انرژی متراکم جوانان را به بستری اندازند که تندخویی و آشوب جامعه از آن نزاید، و ما از آخرای قرن بیستم راه دیگری در پیش گرفته ایم. جوانان طریق عقل می گیرند و خوب دریافته اند که این عصر، دیگر عصر قهرمانان و تک و تندروی نیست، عصر لومومباها با همه شور و هیجانی که داشت پایان گرفته و دوران ماندلاست، اما بزرگترها این را در نمی یابند سهل است که مدام آنان را به مرز هیجان و انفجار می رسانند و تبشان را بالا می برند.
شاید بشود آثار چاپ شده مسعود بهنود را به سه گروه تقسیم کرد. دسته اول مجموعه مقالاتی هستند که در طول سالیان در نشریات مختلف نوشته و بعد به رسم معمول روزنامه نگاران، این مقاله ها هر از چند گاهی در کتابی جمع آوری و منتشر شده است. از آنجا که بهنود روزنامه نگار پرکاری است، تعداد اینگونه کتابهایش از بقیه روزنامه نگاران بیشتر است.
از دو حرف و حرف دیگر بگیرید تا ما می مانیم و گلوله بد است و شاید حرف آخر. بعد می رسیم به کتاب های تاریخی. تاریخ نویسی بهنود با کتاب نامدار دولتهای ایران: از سیدضیا تا بختیار آغاز می شود و موفقیت و استقبال بی نظیر از این کتاب (از سال 1367 تاکنون این کتاب بیش از ده بار تجدید چاپ شده)، رسانه نویس ما را مشتاق به تاریخ نویسی می کند. در قفسه کتاب های بهنود من 275 روز بازرگان و کشته گان بر سرقدرت را هم در کنار از سیدضیا تا بختیار قرار می دهند. و بالاخره می رسیم به داستان های تاریخی.
