دانلود کتاب ترجمه اسفار صدرالمتألهین شیرازی جلد پنجم اثر محمد خواجوی

حیاتی که نزد ما در این عالم است، به واسطه ادراک و فعل تمامی می یابد، و حیات درباره بیشتر موجودات، جز احساس نیست، و همین طور فعل، جز تحریک مکانی که برانگیخته از شوق است نمی باشد، و این دو اثر، برانگیخته از دو قوه مختلف اند، یکی از آن دو مدرک است و دیگری متحرک، پس هرکس که ادراکش از احساس برتر باشد – مانند تعقل و امثال آن . و فعلش بلند قدرتر از مباشرت تحریک باشد. مانند ابداع و شبیه آن – اطلاق نام حیات بر او به حسب معنی سزاوارتر است؛ سپس (گوییم:) اگر نفس، آنچه مبدأ ادراکش به عینه نفس آنچه که مبدأ فعلش است – بدون تغایر – باشد به طوری که ادراکش به عینه فعل و ابداعش باشد، باز هم به این اسم سزاوار است – به واسطه دور بودنش از ترکیب – برای اینکه ترکیب، مستلزم امکان و نیازمندی است – به سبب احتیاج مرکب در قوام وجودش به غیرخودش – و امکان خود نوعی از عدم است در مقابل وجود، و مرگ مقابل حیات، و نابودی مقابل بقا، پس «حی» حقیقی موجودی است که در او ترکیب قوا نباشد.
و جایز و واجب است که واجب الوجود، بسیط حقیقی و از حیث ذات و صفت یگانه، و از جهت قوه و قدرت یکتا و تنها باشد، و اینکه نفس تعقلش مر اشیاء را، نفس صدور آنها از وی باشد، و یک معنای بسیط او اینکه: گل را تعقل کرده و منشأکل است، پس او به اسم حیات، از تمام زندگان سزاوارتر و شایسته تر است، زیرا او….